De Wulf un dat Kind

Dit sall sick ees in de Gägend von Ferdinandshof afspält hebben:

Eene Fru hett Koeh hoet’t un harr ehr lüttes Kind up’n Schot. Dat wier Middagstiet un dat Kind harr’n Töller mit Äten un’n Läpel vör sick. Dor keem mit ees ’ne Wölfin, nöhm dat Kind weg un rönnte dormit in den Tanger. De Modder schreeg un bölkte, awer dat hülp ehr nich. Nu drög sick dat to, dat grad een Bote ut de Stadt up den Weg nah dat Dörp wier. He keem an de Schonung vörbi un hürte, wie ümmer eener seggt: „Gah weg orrer ick giww di! Gah orrer ick giww di!“

De Mann hett sick wunnert, wat dat woll to bedüden harr un güng de Stimm’ nah. Dor wier dat een Kind, dat de jungen Wülf afwehrt hett un ehr mit sienen Läpel up de Schnuten schlagen hett. Nu nehm de Bot’ dat Kind fix mit un bröcht et in’t Dörp nah den Schulten. Dor harr de Mudder all alle Mannslüüd tosamenropen. Un se trocken nu mit Speeten, Äxen un Seißen in den Tanger un schlögen de jungen Wülf dot, un ok de Oll’sch, de intwüschen torüchkamen wier.

Mehr Sagen und Texte unter www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht