De Wulf liehrt den Minschen kennen

De Wulf fröggt den Foß: „Kennst du den Minschen?“ „Ja“, seggt de Foß, „den kenn ick gaud.“ „Kannst mi den nich ees wiesen?“ „Ja, kumm man morgen fröh üm achten her, denn gahn wi dorhen, wo wi ’n Minschen andrepen don.“ De Wulf is pünktlich dor, un se gahn nah den Weg, wo de Jäger ümmer langgeiht. Se verkrupen sick hinner poor Büsch un töben. Nah ’ne Wiel kümmt ’n Jung, de will na de School. „Is dat ’n Minsch?“, fröggt de Wulf. „Nee“, seggt de Foß, „dat will ierst eenen warden.“ Duert nich lang, dunn keem een afgedankten Suldat antogahn. „Is dat ’n Minsch?“, will de Wulf nu weiten. „Nee“, antwuurt’ de Foß, „dat is all eenen wäst.“ As se wedder ’ne Tietlang säten hebben, kümmt de Jäger. „Is dat nu ’n Minsch?“, fröggt de Wulf. „Ja, dat is ’n Minsch. Dor müttst du up losgahn! Ick will nu awer fix noch ees nah mien Höhl lopen.“ Un weg is de Foß. De Wulf geiht nu up den Jäger los. De verfiehrt sick toierst, awer dunn ritt he de Flint von de Schuller un schütt den Wulf ’ne Ladung Hasenschrot in’t Gesicht. Un griept sick den Hirschfänger un haugt den Wulf dat Fell vull. De harr dormit nich räkend un ritt nu ut. Up dree Been hinkend kümmt he denn bi’n Foß an. „Oh, oh, Vaddermann“, röppt he, „so stark hadd ick mi den Minschen nich dacht! Toierst hett mit so ’n Ruhr knallt, un dunn flög mi soväl Tüüchs in’t Gesicht, dat hett so kettelt, dat wier nich uttohollen. Un dormit nich noog, he trök ok noch ’ne blanke Ripp ut den Liew un vertobackte mi dormit. Dat wier mi denn doch toväl.“ De Foß seggt: „Ick harr di künnt warnen, awer du glöwst mi ja ümmer nich …“

Mehr Sagen und Texte unter www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht