De Düwelsbrück in’n Galenbecker See

Een Scheper müsst siene Schapherd ümmer üm den ganzen See rümdriewen, wenn he nah de schönen saftigen Wischen an de Nuurdsiet gelangen wull. Dat hett em argert. Un as em eenes Dags sien Zipperlein wedder dull plagt hett, röp he ut: „Düwel noch ees, gäw’t hier doch ’ne Brück oewer den See!“ Kuum harr he disse Wüürd rutbröcht, stünn plötzlich een Mann näben em, de wild un frömd utsehg. He wull em disse Brück bugen, säd de Mann, denn dat wier de Düwel, un he wull noch disse Nacht, bevor de Hahn dreemol kreiht hett, dormit fardig warden. Awer de Scheper müsst em dorför siene Seel’ verspräken. Mit’n Handslag würr de Verdrag besiegelt. De Scheper güng na Hus un vertellte sien Fru disse Begäbenheit. De kreeg ’n groten Schreck un wüsst, wat up’n Späl stünn. Awer se wüsst ok Rat un wull ehren Mann ut de Klemm helpen. So is se kort nah Middernacht na’n Höhnerstall gahn un hett den Hahn upweckt. De hett meint, dat wier all Morgen un hett dreemol kreiht. De Düwel hürt’ dat Kreihgen ok, wier awer mit siene Arbeit noch nich fardig. Wütend is he dörch de Luft von dannen suust. Dorbi hett he den letzten Ierdklumpen noch fix in den See fallen laten. Dat is bet hüüt de Düwelsinsel.
 De Lüüd hebben mihrmols versökt, de Brück to vollenden, awer se hebben’t nich schafft. Wat se an’n Dag vollbröcht harrn, is in de Nacht ümmer wedder tosamenfallen.

Mehr Sagen und Texte unter 
www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht