Wilde Peer in de Ueckermünner Heid’

In’t 16. Johrhunnert gäw dat in de Ueckermünner Heid’ noch väle Herden von wille Peer. Eener von disse gesunnen, tagen Schnelllöpers is ees de Knappen von Herzog Barnim in de Fanglinen geraden un stünn nu in Ueckermünn’ in’n Stall. Dat wier een ganz stolter Hingst, un blots de Herzog Barnim künn em rieden. Alle annern, de dat versöchten, hett he afschmäten orrer wegbäten.

De Herzog is ees nah Venedig inlad’t wäst, an den Hoff von Kaiser Karl V. He hett den swarten Hingst mit de geelen Striepen up den Rügg un mit de grellen Ogen, de as Stierns lüchteten, mitnahmen. Dat hett bi den Kaiser för Upseihn sorgt. Doch de hoge Herrscher künn dat Peerd nich bestiegen. Dat bockte. Awer för eene wunnerschöne Fru, eene von de Hoffdamen, hett sick de Edelhingst interesseert. He güng up dat Fräulein mit dat swarte Hoor to, snuwte un wieherte, un de junge Fru künn sick in den Saddel setten. Stolt dreihte se poor Runnen dörch de kaiserliche Hoffgesellschaft, un de Hingst lät ehr as een „Kavalier“ afstiegen. Kaiser Karl het den Herzog denn bäden, dat edle Peerd dortolaten …

Also keem Herzog Barnim ahn’ den Hingst nah Ueckermünn’ torüch. De Schlottlüüd hebben dat all beduert, awer noch miehr de willen Stuten, de nu einsam un verlaten in ehr Boxen stünnen. Eene nah de anner is dot bläwen – ut Truer üm den swarten Hingst. Dornah gäw dat keene willen Peer miehr in de Ueckermünner Heid’.

Mehr Sagen und Texte unter www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht