Schwiegen ist Gold
In’t Haff vör de Insel Usedom läwte ees eene Seejungfru. Wenn een Fischer ehr to seihn kreech, harr he goden Fang. Un Glück brukten de armen Fischers immer! Eenmol hett dat oewer väle, väle Dag’ so dull störmt un rägent, dat de Fischer nich up dat Haff rutföhren künnen. Un gliek herrschte bitter Not un Armut in de Hüüs un Katen. Een junger Fischer harr eene kranke Mudder un brukte nödig Geld för Medizin. Un ok etliche Dalers, üm siene Leewste to friegen. So hett he beschlaten, trotz Storm un Wellengang sien lüttes Boot to Water to bringen un up Fang to gahn un sien Nett uttoschmieten. Villicht harr he jo Glück …
De Kampf mit de See wier hart un vuller Mäuh, awer he gäw nich up. Da wier em mitees so, as sehg he eene Gestalt dörch den Rägen winken. He höll mit siene Rauder dorup to un dor lachte de Seejumfru em to un klatschte in ehre Hänn’, as he sien Nett in’t Water schmeet. De junge Kierl müsst all seine Kraft insetten, üm sienen Fang intohalen. Dat Nett wier rappelvull, ok bi dat tweete Mol. De Jungfru reep em noch to: „Nich prahlen! Prahl nich!“ un denn dükerte se in’t Waterun wier verschwunnen.
Mit grote Freud’ bröchte de junge Kierl all de Fisch na Huus un up den Markt, för godes Geld! Von dissen Dag an bleew dat Glück bi em. Wenn anner Fischers em fragten, ob he de Seejungfru drapen harr, schweeg he un güng na Huus. Sien Nachbor awer wier neidisch un günnte keenen annern wat. He wull vör allst riek warden. Riekdom wier sien Ziel. He makte eenen groten Kahn klor un föhr up dat Haff rut. Un wohrhaftig makte he de Bekanntschaft mit de fründliche Seenixe un harr vulle Fischkastens. Ok to em seggte se: „Prahl nich! Schwieg still!“ An Land hett he awer glieks vertellt, dat de Seejungfru em bi den Fang holpen hett un he noch väl to erwarten hett. Awer wie grot wier sien Schreck, as he de Fischkastens upmakte un dor blots fule Fisch un Maden in fünd. De schwiegsame Fischer awer hett siene Hochtied fiert un harr Glück in’t Läben!
Mehr Sagen und Texte unter www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht