De Has’ un de Wulf

Dat is Winter, un de Has’ un de Wulf gahn oewer dat Feld. Nah ’ne Wiel seggt de Wulf: „Du, ick heww bannigen Hunger!“ „Ja“, seggt de Has’, „mi hungert ok so, ick mücht mien eegen Läpels fräten.“ Se gahn wieder un kommen an ’n Busch ran, un dor vörbie geiht een Weg nah dat Dörp hen. Mit eenmal seggt de Wulf: „Mi is so, as kriggt ick den Geruch von frische Semmel in de Näs’. – Ach, kiek, dor geiht ’n lütt Mäken mit ’n Korw. Dor koen wi uns woll ’ne gode Mahltied halen. Du leggst di för dot in den Weg un wenn dat Mäken nah di kieken geiht, schnapp ick ehr den Korw weg un loop dormit querfeldin, un du kümmst denn hinner mi her.“ So ward dat nu makt. As de Wulf den Korw hett, is de Has’ ok wedder läwig und rönnt los. Awer de Wulf wiest gor keen Mien, still to stahn un de Semmeln to deelen. He löppt, wat he kann, ümmer dat Feld dal. Dit argert den Hasen, un he makt nu gröttste Anstrengungen un halt den Wolf toletzt doch noch in. Nu sünd se an een’ Diek ran, de grad tofrieren wull. Dunn säd de Has’: „Wulf, du künntst neger an dat Äuwer rangahn un höllst dienen Schwanz in dat Water rin. Denn warden de Fisch anschwemmt kamen un hängen sick dor an. Un denn treckst du rut, un wi hebben Semmels un Fisch, so as de fienen Lüüd dat äten!“ De Wulf deit dat. He höllt den Schwanz in ’t Water un sitt rein still un töwt up de Fisch. Un as de Has’ nu süht, dat de Schwanz richtig fast infroren is, dunn frett he ümmer eene Semmel nah de anner up. Un de Wulf, de is bös’ un huult. Awer he keem ja nich los von dat Ies! As de Has’ nu all de Semmels upfräten hett, röppt he: „So, leewer Wulf, töw du hier man bet to’n Frühjohr, töw man, bet dat updäut!“ Un löp weg.

(Volksgut)

Mehr Sagen und Texte unter www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht