De lütte Katt un de Knüttnadeln

Dor wier mal ees ’ne arme Fru, de güng in’t Holt, üm Reisig to sammeln. As se mit ehre Dracht up den Rückweg wier, sehg se eene lütte kranke Katt hinner eenen Tuun liggen, de vör Wehdag schreeg. De Fru harr Mitleid un leggte dat Diert in ehre Schört un nehm’t mit na Huus. De Kinner wullen glieks mit de lütte Katt spälen, awer de Mudder verlöövte dat nich, leggte dat Diert up olle warme Decken un geew em Melk to drinken. De lütte Katt hett sick verhalt un würr wedder gesund, awer dor wier se mit eenmal weg un verswunnen. Na einige Tied güng de arme Fru wedder in den Wald, un as se mit ehre Bünnels Holt an de Städ keem, wo se de Katt funnen harr, stünn eene ganz vörnehme Daam dor. De winkte de arme Fru to sick ran un leggte ehr fief Knüttnadeln in de Schört. De Fru wüsst nich so recht, wat se von disse afsünnerliche Gaav hollen süll. Avends leggte se de Nadeln up den Disch. Awer wat wunnerte se sick, als an’n Morgen een Poor niege, fardig knütt’te Strümp up den Disch leeg. Dat wier ok so an den nächsten Morgen un den oewernächsten. Dor markte de Fru, dat de Knüttnadeln de Lohn dorför wiern, dat se de lütte kranke Katt hulpen har. Nu leet se de flietigen Knüttnadeln jede Nacht knütten, bet se un ehre Kinner noog harn. Dornah verköffte se de Strümp un har ümmer ehr Utkamen bet an ehr selig Enn’.

Mehr Sagen und Texte unter www.mieneplattsiet.de
Karin Albrecht